კულტურული ფორმები იღებენ არტისტურ აღიარებას,როდესაც მათი მნიშვნელობების პოდიუსერები “ამტკიცებენ” რომ ისინი (ა)შეიცავენ “სერიოზულ” მნიშვნელობებსა და ესთეთიკურ სინამდვილეს ; (ბ)რომ ისინი იწარმოებიან განსაზღვრადი შემოქმედებითი პირისგან და (ც) შემოქმედებითი პირი არის ავტონომური და აწარმოებს თავის სამუშაოს საკუთარი თავისთვის, საკუთარი თავის გამო. 1960 –იანი წლებიდან მოყოლებული,კრიტიკოსები აღნიშნავენ მხატვრულ აღიარებას როკ-მუსიკისა.მათ ეს გააკეთეს როკის “ანტისახელმწიფოებრივი” მნიშვნელობის ხაზგასმით.იგი განსაზღვრავს როკ ჯგუფებსა და როკ მუსიკოსებს,როგორც ცალკე დამოუკიდებელ შემოქმედებით ადამიანებს ,უძღვნის უამრავ ალბომს,როგორც როკის “შედევრებს” და განსაზღვრავს რამდენიმე ხმის კომპონენტს,ისე,როგორც ნამდვილი როკის ესთეტიურ ენას.იმის მიუხედავად,რომ ამ მტკიცების რეალიზაცია ნაწილობრივი რჩება –ნაწილობრივია, ეს გვიჩვენებს,რომ რწმენა მხატვრულ კულტურულ იერარქიაში არის სტრუქტურირება თანამედროვე კულტურაში.
ერთ დღესაც ყველაფერი იქნება სხვანაირი,
მაშინ,როცა მე ჩემს შედევრს დავხატავ.
ბობ დილანი
მის კლასიკურ სტატიაში “ადომო” მან წარმოაჩინა მყარი პოზიციები პოპულარულ მუსიკასთან დაკავშირებით. ადომო აჩვენებდა პოპულარულ მუსიკას,მთელი თავისი ღირსებებით,როგორც ინდუსტრიული კულტურის ნაწილი, ფენომენი, რომელიც აფასებს არსებულ სოციალური რეალობას იმ კონსტიტუციით,რომელიც მოქმედებს მისი აუდიტორიის ამოციურ მდგომარეობაში,რომლებიც მხარს უჭერენ შეფარული დომინანტური ინტერესების კაპიტალისტურ რეჟიმს.ამდენად,შეუძლებელია პოპულარული მუსიკა მოიცავდეს ხელოვნების გადარჩენის ძალას როგორც რეალობის არსებობის უარჰყოფას და სოციალურ კრიტიკას.
სადღაც 45 წლის შემდეგ როკის კრიტიკოსმა გრილ მარკუსმა დაწერა ყველაზე რთულ და თანამედროვე ხელოვნების ჟურნალში არტფორუმში :
რა თქმა უნდა ,ყველა წყვეტს.არავინ იგებს.ბსოლუტური უარყოფილ იქნა ედემის ბაღში და
განმსაზღვრელი დახასიათება ადამიანური ყოფისა, ახსენებთ მათ თავიანთ უნარს ,ინატრონ,
უნდოდეთ იმაზე მეტი,ვიდრე მათ ეს შეუძლიათ. რაც ეწინააღმდეგება ადამიანს,წრმოშობს
განრისხებას,სურვილს,სიძულვილსა და სიყვარულს,და ხეოვნებას შემოაქვს ყველა ეს თვისება
სიცოცხლეში.
წყარო : www.library.iliauni.edu.ge
jstor articles.
http://www.jstor.org/pss/4121245?searchUrl=%2Faction%2FdoBasicResults%3Fhp%3D25%26la%3D%26wc%3Don%26acc%3Doff%26gw%3Djtx%26jcpsi%3D1%26artsi%3D1%26Query%3Drock-music%26sbq%3Drock-music%26si%3D1%26jtxsi%3D1&Search=yes
Motti regev
the hebrew university of jerusalem
ძალიან მომეწონა ბობ დილანის სტატიიდან ნაწყვეტი,რომელშც ამბობს : "ამდენად,შეუძლებელია პოპულარული მუსიკა მოიცავდეს ხელოვნების გადარჩენის ძალას როგორც რეალობის არსებობის უარჰყოფას და სოციალურ კრიტიკას" ,რადგანაც ეს მართლაც,რომ შეუძლებელია,რომ პოპულარული მუსიკა მოიცავდეს ხელოვნების გადარჩენის ძალას,როგორც რეალობის არარსებობის უარჰყოფას..მაგრამ აი რაც შეეხება კრიტიკას,აქ აღარ ვიცი,დავეთანხმო,თუ არა .. ასევე მომეწონა როკის კრიტიკოსის - გრილ მარკუსის სიტყვები.განსაკუთრებით კი ეს ფარაზები : "ბსოლუტური უარყოფილ იქნა ედემის ბაღში","განმსაზღვრელი დახასიათება ადამიანური ყოფისა, ახსენებთ მათ თავიანთ უნარს ,ინატრონ,
ReplyDeleteუნდოდეთ იმაზე მეტი,ვიდრე მათ ეს შეუძლიათ",იმიტომ,რომ ეს მართლაც ასეა- ადამიანის ბუნება ხშირად ითხოვს,უნდა ჰქონდეს იმაზე გაცილებით მეტი,ვიდრე მატ ეს შეუძლიათ და ასევე რაც უფრო მეტს და მეტს იღებს ,ზოგადად,ადამიანი,მით უფრო მეტი სურს ... მაგრამ ერტხელ სადღაც ამოვიკითხე ფრაზა : ბდნიერი ის კი არაა,ვისაც ბევრი აქვს,არამედ ის,ვინც იმით კმაყოფილდება და ისს მისთვის საკმარისი,რაც აქვს. :))))